15."Ona jest jak kwiat, tylko od ciebie zależy czy zakwitnie"

Posłuchałam Blangie i wzięłam się za 'robienie czegoś pożytecznego'

Potwory moje kochane, zapraszam na 15. rozdział

♫

Gdy wróciłam do domu, nikogo w nim nie było. Z jednej strony cieszyłam się z tego faktu, nie musiałam znosić tego idioty Andreasa i humorów Karla. Co jak co, ale Karl ostatnio zachowuje się gorzej niż baba. Z drugiej jednak strony nie chciałam być teraz sama. Chciałam żeby ktoś mnie przytulił, tak najzwyczajniej w świecie przytulił, pogłaskał po głowie i powiedział, że będzie dobrze. Usiadłam na kanapie w salonie, kolana przyciągnęłam sobie do klatki piersiowej i objęłam je rękoma. Tak strasznie będę tęsknić za tym miejscem. Łzy zaczęły cieknąć po moich policzkach. To boli, gdy musisz zostawiać coś, co kochasz. Gdy tam byłam udawałam, że jestem twarda, ale teraz nie potrafię. Nagle czuję, że ktoś siada obok mnie i mnie przytula. Czuję zapach jego perfum, normalnie bym się od niego momentalnie odsunęła, ale teraz nie mam siły. Łkam cicho, moje łzy rozmazują mi tusz i plamią jego białą koszulkę. Szczerze to mam to gdzieś. Gładzi mnie po placach. Wtulam się w niego jeszcze bardziej. Potrzebuję tej bliskości. Potrzebuję ciepła i zrozumienia, nawet jeśli to on ma mi je dać. Co z tego, że jest arogancki i chamski i tak bardzo mnie wkurza. Jest tutaj teraz przy mnie i czuję się z nim bezpieczna.

*****

Cały dzień chodziłem poirytowany. Zaczęło się oczywiście od pobudki. Kto normalny budzi kogoś zwalając go z łóżka?! No kto jak się pytam. Ona nie jest normalna, to już wiemy. Cały czas jeszcze mnie pośladki bolą od tego spotkania z podłogą. Czy ona musi mnie tak pociągać? Ja zaraz zwariuję. Jak się czuje facet, który ma urażoną dumę? Pewnie tak jak ja. Widziała mnie w różowych bokserkach. W innej sytuacji, z inną dziewczyną to pewnie zaraz zostałyby zdjęte, a ich kolor poszedłby w niepamięć. A co ona zrobiła? Wywaliła mnie z pokoju! No dobra, może moja wina, nie powinienem przychodzić do niej w nocy do łóżka. Nie powinienem, wiem, ale ta cholerna kanapa była taka niewygodna. Mogłem iść do Karla, wiem. Chociaż nie, nie jestem gejem, żeby spać z nim w jednym łóżku. Co to, to nie. Wcale nie żałuję, że poszedłem do niej. Była taka piękna jak spała. Taka bezbronna. Chciałem ją bronić przed całym światem. Chciałem.

Co ty pieprzysz Wellinger? Chcesz ją tylko przelecieć i tyle. Kolejna panienka do odhaczenia.

Ona nie jest jak tamte. Jest inna. No bo która by mi się oparła, po wypiciu takiej ilości alkoholu? No żadna. Zawsze lubiłem wyzwania i cholernie kręci mnie ta cała sytuacja. Wcale się nie dziwię Karlowi, że się w niej zakochał. Biedaczysko. Kocha jedną, a mizdrzy się do jej przyjaciółki. Tak nisko to nawet ja nie upadłem. Co ja się przejmuję Geigerem? Jego życie, jego sprawa. Ciekawe jakby zareagował, że spałem z Anną? Pewnie chciałby mnie zabić. Albo by się rozpłakał. Jeśli chodzi o Karla, to nigdy nie można być pewnym jak zareaguje. Kiedyś prawie mnie pobił jak wziąłem jego telefon i odinstalowałem mu Pou. No ale do cholery, jak można grać w tego ziemniaka? Przez dwa kolejne dni mi ryczał i marudził, że miał już sześćdziesiąty level. Dobrze, że przyszedł wtedy Wank i mu wytłumaczył, że może sobie go znowu ściągnąć i jak wpisze swojego maila, to będzie nadal miał ten swój sześćdziesiąty level. Naprawdę nie rozumiem fenomenu tego ziemniaka. Że Karl w to gra, to jeszcze jakoś zrozumiem, ale że Wank?! Raz mi się chwalił, pokazał mi to coś. Miało różowe włosy na Biebera i różowe wdzianko na 'motylka'. Z kim ja się zadaję.

No ale wracając do Anny. Gdyby ona wiedziała, że przez całą noc praktycznie nie spałem, tylko się jej przyglądałem jak miarowo oddycha. Zasnąłem dopiero nad ranem, a co ona zrobiła? Zrzuciła mnie z tego łóżka. Tak się nie robi. Mnie się przytula z samego rana, a nie z łóżka zrzuca. Powinna mi jeszcze śniadanie do łóżka przynieść. No i co się dziwić, że byłem niemiły. Mogłem sobie darować ten tekst o stringach. Co zrobić, jestem facetem, najpierw robię, później myślę. Spojrzałem na nią ostatni raz. Jej mina nie wróżyła nic dobrego, zaraz. Ona chyba nie myśli, że my coś ten, w tym łóżku razem. A może myśli? Uśmiechnąłem się do niej znacząco i wyszedłem.

Nie powinienem się jej dziwić, najpierw się budzi ze mną w swoim łóżku, chociaż nic nie pamięta, uświadamiam ją, że się całowaliśmy, więc mogła sobie co nieco pomyśleć. Co jak co, ale nie jestem aż takim skurwielem, żeby wykorzystywać pijaną dziewczynę, na trzeźwo jest dużo ciekawiej..

Nie miałem co robić, więc włączyłem telewizor. Leciała akurat jakaś telenowela brazylijska, akurat ta, którą namiętnie ogląda moja babcia i za każdym razem mi ją streszcza. Widząc, że ta głupia bohaterka daje się całować Huanowi. Czy ona nie widzi, że on jej nie kocha? Za bardzo się wczułem, bo moje myśli wypowiedziałem na głos. Całe szczęście, że wszyscy jeszcze śpią. Gdy telenowela się skończyła, zrobiło mi się szkoda głównej bohaterki. Jeśli tak o tym pomyśleć, to to dobra kobieta była. Trochę zagubiona i głupia, ale w sumie serce ma dobre. Zauważyłem, że obok salonu przeszła jakaś kobieta, pewnie matka Anny. Wypadałoby się przedstawić i poprosić o kawkę. Skierowałem się więc do kuchni. Nie potrafiłem ukryć zdziwienia, gdy zobaczyłem Anne siedzącą w kuchni. Musiała się przemknąć po cichu, tak że jej nie zauważyłem. Siedziała przy stole i rozmawiała o czymś z matką. Zaraz, one rozmawiają o mnie. I się ze mnie śmieją. Tak nie można! Miałem ochotę tupnąć nogą, wejść tam i zrobić im awanturę. Normalnie bym tak zrobił, ale muszę się dobrze zachowywać, czyż nie? Muszę zrobić dobre wrażenie. Robię dwa głębokie wdechy i wchodzę do kuchni z rozbrajającym uśmiechem.

-Czy byłaby pani tak miła i zrobiłaby mi kawkę?-Siadam niby od niechcenia obok Anny. Ona nie musi wcale wiedzieć, jak na mnie działa. Mama dziewczyny bez słowa robi mi kawę. Po chwili w pomieszczeniu zjawia się Karl. Wygląda koszmarnie, chociaż nic nie pił. Czyżby kacyk moralny?

W niezłe bagno się wpakowałeś Geiger, nie ma co. Upijam łyka gorącej kawy i od razu mój umysł trzeźwieje. Później jemy przygotowane przez panią Marię naleśniki z czekoladą. Objedzony takim śniadaniem, zasnąłem na kanapie. Gdy się obudziłem, w domu nikogo nie było. Pani Maria pewnie wyszła do pracy, a Karl? On zawsze gdzieś znika. Pewnie siedzi w barze i zalewa smutki. Albo poszedł do tej całej Mai. Której opcji by nie wybrał, żadna nie gwarantuje mu pocieszenia.

Korzystając z okazji, że jestem sam, rozglądam się po domu. Oczywiście najpierw kieruję się do jej pokoju. W nocy było ciemno, więc nie mogłem się rozejrzeć, a rano nie wypadało. Nieśmiało naciskam klamkę i wchodzę do jej pokoju. Pierwsze na co zwracam uwagę to mnóstwo zdjęć na ścianie. Są najróżniejsze, jedne przedstawiają ją w dzieciństwie, na innych są konie, są też takie, na których uwiecznione jest piękno natury. Moją uwagę zwraca jedno czarno-białe zdjęcie. Skocznia narciarska. Nie mam pojęcia co to za skocznia, ale zdjęcie musiało zrobione być dawno temu. Dlaczego trzyma je tutaj? Jest dla niej czymś ważnym, czy tylko traktuje je jako piękny widok. Większość ludzi, którzy przychodzą pod skocznie, pstryka setki niepotrzebnych zdjęć. Oni podziwiają ją jako dzieło architektury. Ja natomiast patrzę na nią z szacunkiem i uznaniem.

Jeśli spojrzeć na jej pokój, to poza tymi zdjęciami, niewiele się różni od pokoi moich sióstr. Różne nikomu niepotrzebne bzdety stoją sobie na półkach obok książek, na podłodze obok łóżka leży biały, puchaty dywan. Szkoda, że nie leży po tej stronie, po której ja spałem. Miałbym chociaż przyjemniejsze lądowanie.. Właściwie w tym pokoju nie ma nic nadzwyczajnego. Wychodząc z pokoju zauważyłem jednak coś, co mnie zaciekawiło. Spod poduszki wystawało coś czerwonego. Jakim cudem wcześniej tego nie zauważyłem. Przecież od razu czerwona barwa rzucała się w oczy na białej pościeli. Podszedłem bliżej i wyciągnąłem ową rzecz spod poduszki. Pamiętnik. Na mojej twarzy pojawił się głupkowaty uśmieszek. Ona pisze pamiętnik?! Ona pisze pamiętnik.

Nie powinienem go czytać, tam są prywatne zapiski. Ona się nie dowie. Co jeśli mnie nakryje?

Nie nakryje, nie ma jej w domu, zapomniałeś? Dowiesz się o niej czegoś więcej. Otworzyłem pierwszą stronę i spojrzałem na datę. Sprzed miesiąca. Zacząłem czytać.

„Tak, to właśnie dziś kończę moje 18 urodziny. Czy czuję się jakoś inaczej? Dorosła, mądrzejsza, ładniejsza? Nie. Nic się nie zmieniło. Czuję się tak samo jak wczoraj, gdy miałam jeszcze 17 lat.

Wiek to tylko liczba, nic więcej. Muszę przyznać, że nie mam najmniejszej ochoty na wychodzenie dziś z łóżka. Niestety muszę. Mama by mnie zabiła, gdybym nie poszła do szkoły. To będzie ciężki dzień. Już to czuję.” Na tym skończył się pierwszy wpis. Przewróciłem kartkę. Kolejny wpis był dłuższy. Datowany na następny dzień. Rozsiadłem się wygodniej i zacząłem czytać.

„Oni się pobierają. On się jej oświadczył. Czy ktokolwiek mnie pytał o zdanie? Nie! No bo po co.

Tak bardzo go nienawidzę. I jeszcze on. Przyjeżdża sobie nie wiadomo w jakim celu. I się o mnie troszczy, jakby ktoś kazał mu mnie pocieszać. Jakbym kogokolwiek w ogóle obchodziła. I po co ta cała kolacja? Żeby zepsuć mi moje urodziny, które i tak były już koszmarne przez tego nadętego dupka. Pokażesz mu miasto, będzie fajnie. Tak. Byłoby fajnie, gdyby nie był kompletnym idiotą. A Maja zamiast mi dotrzymać towarzystwa, to zostawiła mnie samą. Idiota, debil, co z tego, że przystojny, skoro debil.” Jestem przystojny? Przekartkowałem pamiętnik do ostatniego wpisu. Z dzisiaj. Był krótki. Ale wywołał na mojej twarzy uśmiech.

„Całowałam się z nim?! Cholera jasna, ja się z nim całowałam.” Tyle. Nic więcej. Żadnej wzmianki, że jestem idiotą, debilem, chamem. Nic więcej, tylko tyle, że się ze mną całowała. Nawet nie wspomniała, że jestem zabójczo przystojny. Odłożyłem pamiętnik na swoje miejsce i wyszedłem z jej pokoju. Po cichu zszedłem po schodach i nagle zamarłem. Siedziała na kanapie skulona i płakała. Serce mi nagle zmiękło. Ona jest taka delikatna. Nie zastanawiając się dłużej, usiadłem obok niej i przytuliłem. Spodziewałem się, że mnie odepchnie, ale to nie nastąpiło. Wtuliła się jeszcze bardziej we mnie. Łzy rozmazały jej cały makijaż, który spływał teraz na moją koszulkę. Nawet teraz z rozmazanym makijażem była piękna. Gładziłem ją po plecach. Z czasem jej łkanie cichło a oddech się wyrównywał, by w końcu stał się równomierny. Cholera. Zasnęła. Zasnęła w moich ramionach. Niczym małe dziecko. Jeszcze nigdy żadna dziewczyna tak przy mnie nie zasnęła. Co się ze mną dzieje?! Poprawiłem jej kosmyk włosów, który jej opadł na oczy. Delikatnie gładziłem jej policzek. Mamrotała coś przez sen, ale nie zrozumiałem zbyt wiele.

Udało mi się zrozumieć tylko „Nie”. Nic więcej. Wcale nie przeszkadzało mi to, że zasnęła. Było mi dobrze, mogłem w końcu być blisko niej. Mogłem wdychać jej zapach, czuć ciepło jej skóry i być przy niej. Moje ciało zawsze wariowało, gdy ona tylko była w pobliżu. Miałem ochotę wpić się w te jej gorące usta i nie przestawać całować. Miałem ochotę, ale nie mogę. Ona nie jest taka jak tamte. Ona jest inna. Delikatna. Jest jak kwiat. Zależy tylko od ciebie, czy uda mu się zakwitnąć, czy zwiędnie. Nie możesz pozwolić mu zwiędnąć. Niestety czasami nadchodzi burza, która zmienia się w ulewę i niszczy wszystko. I kwiat o którego tak dbałeś więdnie..

Kątem oka dostrzegłem bluzę Karla i po chwili usłyszałem trzaśnięcie drzwiami.

Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo.

Byli tylko on i ona. Czyli oni.

Tak bardzo różni, a jednak podobni.

On i ona.

_______________________________________________________

Nie bijcie, okej.

Jest krótko. Ciężko mi było pisać z perspektywy Andreasa prawie cały rozdział. 

Dałam jednak radę. To jest chyba rozdział, nad którym najbardziej się męczyłam.

I mam nadzieję, że jeszcze bardziej wam wszystko pomotałam.

Bardzo się cieszę, że tyle was tu jest i czytacie te moje wypociny.

Na chwilę obecną, aż 30 osób to czyta.

Taki wynik przeszedł moje najśmielsze oczekiwania. Martwi mnie jednak, że ponad połowa czytających nie komentuje. Ja nie wiem, robię coś źle, czy jak?

Yh i kolejna sprawa. Jak pewnie zauważyłyście (lub nie)

u góry pojawiła się zadładka do mojego nowego bloga.

Tak, oszalałam i nudzę się w ferie.

W każdym bądź razie zapraszam >>TUTAJ<< 

Buziaki :*