16. "Coś się zmienia.."

 ♫

Budzę się wtulona w niego. Momentalnie się od niego odsuwam, niczym oparzona. Patrzy na mnie zdziwiony z lekko zaspanym wzrokiem. On też przysnął, a ja go obudziłam. Świetnie, po prostu świetnie. Zerkam na zegar. Jest już po 18, więc prawdopodobieństwo, że nikt nas nie widział, jest równe zeru. Wstaję szybko z kanapy i idę do kuchni, gdzie spodziewam się spotkać moją mamę. Krząta się po kuchni, przygotowując kolację. Siadam przy stole i się jej przyglądam z uwagą.

Zauważa mnie i przygląda mi się uważnie. Wiem co jej chodzi po głowie, ale nie ułatwię jej tego zadania.

-Czy ty i ten młody chłopak coś? -pyta w końcu, nie kryjąc speszenia.

-Co to znaczy „coś”? -udaję, że nie rozumiem o co jej chodzi. Niech się męczy.

-No wiesz. Czy to twój chłopak?-wypala w końcu moja rodzicielka. Jabłko, którym się dotychczas bawiłam spada na podłogę.

-Boże, mamo nie! Ja i on? No proszę cię.-śmieję się żałośnie. Wiem jak to mogło wyglądać, ale to była tylko chwila słabości. Cholerna chwila słabości. Nic więcej.

-Córeczko, ale ja was widziałam razem. I wyglądało to jakbyście byli parą. -wzdycham. Mama się uśmiecha przepraszająco. Ona nic nie rozumie i nie mam zamiaru jej tego tłumaczyć. Nie musi wiedzieć, jak bardzo przerasta mnie ta sytuacja.

-Może to tak wyglądało, ale tak nie jest. Zrozum. On się nie nadaje na kogoś z kim można utworzyć związek. Ale ty tego nie zrozumiesz..-ucinam w połowie zdania. Bo jak może to zrozumieć, skoro sama pakuje się w małżeństwo z facetem, który się do tego nie nadaje? Mama nie kontynuuje już rozmowy. Ja też się do tego nie palę. Podnoszę w końcu jabłko z podłogi i odkładam je na stół. Przyglądam się jeszcze chwilę mamie jak przygotowuje kolację i wychodzę z pomieszczenia. Muszę się przejść. Przemyśleć kilka spraw. W drzwiach mijam Karla, który znowu gdzieś się szlajał i nie wygląda najlepiej.

-Wychodzisz gdzieś?-rzuca w moją stronę. Raczej stwierdza niż pyta.

-Muszę się przejść.- tłumaczę chłopakowi i wychodzę. Kieruję się w stronę parku. Siadam na jednej z ławek i próbuję poukładać moje myśli. Co z moim życiem jest nie tak, że nagle zaczęło się tyle dziać? Najpierw Alex zjawia się nie wiadomo skąd, teraz Andreas. To nie jest normalne. Nie jest.

I jeszcze na dodatek to dziwne zachowanie Karla. Muszę z nim poważnie porozmawiać. Ale jak, skoro albo go nie ma w domu, albo siedzi z Andreasem. Widzę, że relacja pomiędzy nimi nie należy do przyjacielskich, tym bardziej nie rozumiem na jaką cholerę Karl go tutaj przywiózł. Nie uwierzę, że chce sobie pozwiedzać znów Berlin.. I jeszcze Alex. On coś knuje. Dziwne, że tym razem nie przyjechał, tylko przysłał Karla. To jest przecież logiczne, że to z inicjatywy Alexa oni się tutaj zjawili.. Nagle na ławkę dosiada się jeszcze ktoś. Ignoruję jednak tego osobnika, nawet nie patrząc na niego. Pewnie jakiś starszy pan się dosiadł, by mi powzdychać i poopowiadać o starych dobrych czasach. Może jeszcze mi tu Hitlera zaraz zacznie zachwalać. Boże uchowaj. Słyszę, że oddycha niespokojnie. Zastanawia się nad czymś. Może pokłócił się z żoną albo coś. Zerkam nieśmiało w jego stronę i zamiast spodziewanego staruszka widzę Wellingera. Śledzi mnie czy co? Podrywam się z ławki i odchodzę pośpiesznie.

-Anna zaczekaj!-woła za mną, podbiega do mnie i chwyta za ramię. Odwracam się w jego stronę i patrzę wyczekująco. -Chciałem porozmawiać.-mówi cały czas patrząc mi w oczy, jednocześnie ciągnąc mnie w stronę ławki. Poddaję się i siadam obok niego.

-O czym to niby chciałeś porozmawiać?-pytam nie ukrywając niechęci do chłopaka. Zastanawia się chwilę nad doborem odpowiednich słów. Myśli intensywnie, aż na jego czole pojawiła się żyłka.

-O naszej znajomości- zaczyna nieśmiało. No dobra, ten pyszałkowaty cham i nieśmiały ton? Coś mi tu śmierdzi. -Bo nasza znajomość nie zaczęła się tak, jakbym tego chciał.-prychnęłam. No tak. Nie zaciągnąłeś mnie do łózka, to się nie zaczęło tak, jakbyś chciał.-Bo wiesz, zachowałem się wtedy jak skończony cham i prostak.-kontynuował. No, no. Wellinger, kontynuuj. Zaczyna robić się ciekawie.- Bo wiesz, ja wtedy jak ciebie zobaczyłem, to.. -przerywa nagle. Zerkam na niego pytająco. Czy on się zaczerwienił? Nie, zdaje mi się.-spodobałaś mi się-wypala na wydechu.

Patrzę na niego z niedowierzaniem. Jaja sobie ze mnie robi jak nic. Zaczynam się śmiać, ale on jest poważny. Natychmiast się uspokajam. On nie żartuje. Uśmiecham się przepraszająco.-Wiem, że mi nie wierzysz, nie dziwię ci się, ale taka jest prawda. Podobasz mi się i cholera jasna nawet nie wiesz jak bardzo. -widzę, że nerwowo bawi się palcami. -Przepraszam za wtedy. Zachowałem się jak gówniarz. -mimowolnie kąciki moich ust wędrują ku górze. Śmieję się cicho. Chwytam jego dłoń, patrzy w moje oczy. Czuję się niezręcznie, ale nie cofam mojej ręki.

-Już ci to wybaczyłam.- mówię z uśmiechem. On tylko kiwa głową na znak, że mnie rozumie.

-Jest jeszcze coś.- znowu jego wzrok ucieka gdzieś na bok. Patrzę na niego wyczekująco.-No bo wiesz, wyjeżdżamy dziś z Karlem i ten.. -przerywa. Patrzy mi nieśmiało w oczy.- dasz mi swój numer? -omal nie parsknęłam śmiechem. Patrzy na mnie wyczekująco, a jego mina wyraża podenerwowanie. Potrzymam go jeszcze w niepewności.

-No nie wiem, nie wiem. Chyba nie zasłużyłeś. -droczę się z nim. Teraz to on unosi brwi. Patrzy na mnie takim wzrokiem, że nie można nie ulec. Ten błękit jego oczu, ta ich głębia. I mój cały światopogląd legł w gruzach. Jakby mi powiedział, że świnie potrafią latać to bym mu uwierzyła. Albo nawet gdyby mi wciskał, że księżyc jest cały z czekolady, nawet bym się nie zawahała i przyznała mu rację. Czemu ten chłopak tak na mnie działa? Toż to jakiś szatański pomiot chyba, do piekła za nim bym nawet poszła bez mrugnięcia okiem.-Daj telefon, zapiszę ci.- wzdycham zrezygnowana a chłopak momentalnie podaje mi swój telefon. Patrzę na tapetę i parskam śmiechem. Kto normalny ustawia swoją sweet focie na tapetę? Patrzę na niego z kpiącym uśmieszkiem i kręcę głową z politowaniem. Wpisuję ciąg cyfr i oddaje mu telefon. Nim się orientuję, on robi mi zdjęcie. Co więcej. Nawet nie chce mi go pokazać, a jestem pewna, że wyglądam okropnie.

-Nie podobała ci się moja tapeta, tak? To co powiesz teraz? -pokazuje mi ekran swojego telefonu, a w moich oczach pojawia się żądza mordu.

-Usuń to-Krzyczę chcąc wyrwać mu telefon z ręki. Na nic się to nie zdaje, w końcu znudzony moim szarpaniem go, chwyta mnie za nadgarstki i wpija się w moje usta. Mój gniew gdzieś znika. Przerywa pocałunek, patrzy na mnie przez chwilę, jakby obawiając się mojej reakcji, jestem pewna, że zobaczył moją rozanieloną twarz.. i ponownie wpija się w moje usta, a moje serce bije jak szalone. Gdy brakuje mi powietrza odsuwam się od niego. Mruczy coś niezrozumiale, a ja oddycham głęboko. Obok nas przechodzi jakaś starsza para, uśmiecha się na nasz widok, a starszy mężczyzna otula swoją żonę ramieniem.

-Patrz kochanie, zupełnie jak my za dawnych czasów.-mówi do żony a ta się tylko śmieje. Jego słowa natychmiast przywróciły mnie na ziemię. Odsuwam się od niego tak gwałtownie, że omal nie spadłam z ławki. W ostatniej chwili mnie chwycił i uratował przed upadkiem.

-Przestaniesz w końcu ode mnie uciekać-szepce mi do ucha, na co ja czuję, że się czerwienię od cebulek boich włosów, aż po pięty. Czemu on tak na mnie działa.

-Przestanę, gdy ty będziesz grzeczny. -śmieje się słysząc moje słowa. Wstaje z ławki, chwyta moją dłoń i ciągnie mnie w stronę domu. Zerkam na niego zdezorientowana.

-Boję się, że znów mi uciekniesz. Przez cały czas będę musiał cię mieć na oku. -uśmiecha się, odsłaniając przy tym wszystkie swoje zęby. Gdy już jesteśmy przed domem zauważam Karla, który pakuje już swoje rzeczy do samochodu. Andreas zauważając go, wzmacnia swój uścisk, jakby chciał uniemożliwić mi zabranie dłoni. Uśmiecha się z wyższością do Karla, który stara się go ignorować.

Nie możesz przecież widzieć tego bólu, tej złości.

Nie wiesz, że wbiłaś mu nóż w serce.

Ty jesteś zaślepiona i tego nie widzisz.

A on cierpi.

Przez ciebie

*****

Siedzę sobie w moim pokoju i próbuję się nauczyć czegoś do szkoły. Niestety nic mi nie wchodzi. Cały czas moje myśli zaprząta mi niebieskooki blondyn. To już się robi chore, on sobie pojechał, a mi się zrobiło nagle jakoś tak pusto. Zaczynam wariować, jeszcze trochę i mnie mama do psychiatryka odda, jak nic, już siebie widzę w kaftanie bezpieczeństwa.

Bo miłość to choroba.

Kończę liczyć ostatnie zadanie z matematyki i zamykam zeszyt z wyrazem ulgi. Teraz mogę spakować się na następny dzień, dzięki Bogu, że jutro piątek. Biorę świeżą bieliznę, piżamę i idę wziąć prysznic. Ciepła woda spływająca po moim ciele, pozwala chociaż na chwilę mi się uspokoić. Wyłączam myślenie i relaksuję się pod wpływem zapachu brzoskwiniowego żelu pod prysznic. Wmasowuję pianę w moje ciało i pozwalam moim mięśniom się odprężyć. Uwielbiam takie chwile tylko dla siebie. Stoję jeszcze tak w strumieniu ciepłej wody kilka minut, nie mam najmniejszej ochoty przerywać tego zajęcia. Niestety kiedyś trzeba. Zakręcam kran, wyciskam z włosów wodę i owijam się puchatym, szarym ręcznikiem. Miękki materiał otula moje rozgrzane ciało. Zerkam na moje odbicie w lustrze i widzę jakieś dziwne ogniki w moich oczach, których wcześniej nie było. Nic więcej się chyba nie zmieniło. Wycieram się do sucha i ubieram na siebie piżamę. Myję zęby, przecieram twarz tonikiem i jestem gotowa by iść spać.

Zmęczona padam na łóżko, przytulam twarz do poduszki i mam ochotę zapaść w głęboki sen, gdy nagle słyszę dźwięk smsa. Niechętnie się podnoszę, szukam ręką telefonu, po chwili go znajduję i sprawdzam nadawcę. Czemu mnie to nie dziwi? Otwieram wiadomość i uśmiech mimowolnie pojawia się na mojej twarzy. Zasypiam wpatrując się w ekran. W te dwa słowa, które mi wysłał.

Zasypiam z myślą o nim..

„Słodkich snów”

*****

Zakończenie roku szkolnego nadeszło zaskakująco szybko. Nie pamiętam, żeby kiedykolwiek wcześniej ten czas minął w tak szybkim tempie. Ubrana w białą koszulę i czarną, rozkloszowaną spódnicę, czekam na odbiór świadectwa i pożegnanie się z dotychczasowym życiem.

Niestety dziś nadszedł ten dzień. Muszę wyjechać do Oberstdorfu. Z jednej strony się cieszę, bo zobaczę Andreasa, z którym to utrzymują kontakt smsowy. Jednak wcale nie uśmiecha mi się mieszkanie w jednym domu z Alexem. Nie chcę też zostawiać Mai, która ostatnim czasem chodzi jakaś przybita. Podobno Karl się nawet z nią nie pożegnał przed wyjazdem.. Biedna. Muszę z nim porozmawiać, bo chłopak ją ewidentnie rani, nawet jeśli bardzo się stara. No ale czego się można spodziewać, w końcu to facet.

-Anna Wolf.- wychowawczyni wyczytuje moje nazwisko, podchodzę do niej, odbieram świadectwo. Ona patrzy mi w oczy, ściska moją dłoń i klepie po ramieniu. Uśmiecham się do niej blado. -Będzie nam cię brakowała.- mówi do mnie, po czym siadam na miejsce. Jeszcze czworo uczniów dostaje swoje świadectwa, wychowawczyni mówi, że mamy na siebie uważać, nie przesadzać za bardzo z alkoholem w wakacje, na co wszyscy się śmieją, oraz, że mamy porządnie wypocząć. To tych słowach wszyscy się rozchodzą. Ja idę razem z Mają w stronę mojego domu. Idziemy w ciszy, żadna z nas nie lubi pożegnań. Zatrzymujemy się w końcu przed moim domem.

-Zobaczymy się na ślubie.- mówię pocieszając. Ona tylko kiwa twierdząco głową i mnie przytula. Stoimy tak przytulone przez kilka minut, po czym ona się ode mnie odsuwa i odchodzi. Bez słowa pożegnania, bez niczego. Jej zachowanie zabolało. Ja rozumiem, że jej też nie jest łatwo.

Wchodzę do domu, który jest już pusty. Ostatnie kartony wywieźli dziś rano. Przy drzwiach jeszcze tylko moja walizka, a na niej leżą przygotowane rzeczy na przebranie. Biorę je i idę do łazienki, by się przebrać. Ubrana już w białą bokserkę i szare szorty, idę by po raz ostatni zobaczyć mój pokój. Moja oaza teraz jest tylko czterema ścianami. Cztery ściany i podłoga. Nic więcej. Aż dreszcz przebiega mi po plecach na ten widok. Nie ma zdjęć, które zdobiły ścianę, nie ma łóżka, dywanu, nawet zasłonek. Jest pusto, smutno, przytłaczająco. Teraz tego miejsca nie można już nazywać domem. Teraz to już tylko budynek. Cała reszta jest przeszłością. Zostały tylko ściany, które znają tą historię, ale nikomu jej nie przekażą.. Ta historia nie zostanie nikomu opowiedziana. Z czasem o niej zapomną..

Biorę walizkę, pakuję ją do auta i czekam na mamę, która musiała jeszcze coś zrobić. Po chwili się zjawia, wsiada do auta, przekręca kluczyk, na co silnik reaguje głośnym rykiem.

Droga strasznie mi się dłuży. Do celu wcale nie jest blisko. Gdy w końcu dostrzegam góry w oddali wiem, że jesteśmy już niedaleko. Zajeżdżamy pod duży dom, który z zewnątrz wygląda bardzo nowocześnie. Domyślam się, że to dom Alexa. Wysiadam z auta czując ulgę, że w końcu mogę rozprostować nogi. Po chwili z domu wychodzi Alex, by nas przywitać. Wyjmuję moją walizkę z bagażnika i idę w stronę domu.

-Na piętrze, pierwszy po lewej!- krzyczy za mną Alex. Staram się go ignorować, jednak kieruję się zgodnie z jego wskazówkami. Otwieram drzwi do mojego nowego pokoju i aż puszczam rączkę walizki, która tępo huknęła o podłogę. Zbiegam po schodach i momentalnie znajduję się przy nim.

-Ty sobie ze mnie jaja robisz?!-Krzyczę nie kryjąc zdenerwowania. Patrzy na mnie zdezorientowany. Zajęło mu chwilę czasu, zanim zrozumiał o co mi chodzi.

-Zaszło pewne nieporozumienie.-próbuje się tłumaczyć.. Ta jasne. Nieporozumienie. Już to widzę.

Trzaskam drzwiami wyjściowymi i biegnę przed siebie, nie zważając na to, gdzie mnie nogi poniosą. Wpadam na kogoś, nie zważając na to uwagi biegnę dalej. Słyszę jednak za sobą znajomy głos. Odwracam się i stoi tam on..

_________________________________________________

Wybaczcie. Cztery dni się męczyłam nad tym gniotem.

I średnio mi to wyszło, no ale musiałam coś dodać.

Ten pokój wysysa ze mnie wenę.. Ja chcę do mojego..

Kamil wczoraj wygrał złoty medal i chyba właśnie to zmotywowało mnie do napisania czegoś w końcu.

No i Michi był piąty (ja wiem, że go stać na medal, no ale i tak nie jest źle).

Jak zdążyliście zauważyć trochę przeskoczyłam w czasie w tym opowiadaniu.

Zmierza ono ku końcowi. 

Nie wiem ile pojawi się jeszcze rozdziałów przed końcem, ale myślę, że w 20 rozdziałach je zamknę.

Epilog leży już gotowy.

Wiadomość dla Kasi:

Wiem, przesłodziłam, też rzygam tęczą, nie żałuj sobie.

Możesz rzucać mięsem, pozwalam :*

Buziaki :*

Enjoy your day!

Przypominam o moim nowym blogu
>>KLIK<<

CZYTAM=KOMENTUJĘ

(bo jak nie to wpierdol)