17. "Nowe okoliczności"

 ♫

-Ty musisz być Anna, tak? -zwraca się do mnie mężczyzna w średnim wieku. Karl coś wspominał, że masz się dziś wprowadzić do nich. -patrzę na niego pytająco. Skądś go znam, jednak nie mogę sobie przypomnieć skąd.

-Kim pan jest i skąd pan mnie zna? - pytam w końcu zirytowana tą sytuacją. W końcu to nie jest normalne, że zaczepia mnie na ulicy jakiś nieznajomy mężczyzna i twierdzi, że mnie zna.

-Jestem Werner. Werner Schuster. Dobry przyjaciel Alexa. Opowiadał mi o tobie i o Marii. Karl zresztą też dużo o tobie mówił.-tłumaczy.

-Dobrze, ale kim pan jest.- naciskam dalej, bo nie mogę sobie przypomnieć, skąd go kojarzę.

-Jestem trenerem niemieckiej kadry skoczków.- na jego twarzy pojawia się przyjazny uśmiech. Teraz już wiem, dlaczego ten głos wydał mi się znajomy. Znam go z telewizji. Z wywiadów. Przyglądam mu się uważnie. Nie poznałam go bez tej pomarańczowej czapki sponsora.

-Hm, a czego pan tak właściwie ode mnie chce? -pytam zniecierpliwiona.

-Właściwie to niczego nie chcę. Widziałem, że biegłaś podenerwowana, więc domyśliłem się, że to przez Alexa. Może chcesz porozmawiać? -proponuje mi, a później uśmiecha się zachęcająco.

-Jasne, a pan zaraz poleci do niego i mu wszystko powie. -mówię podenerwowana, odsuwam się od niego nieznacznie.

-Daj spokój. Wiem jaki jest Alex. Opowiadał mi, że nie przepadacie za sobą. Co zrobił tym razem? -pyta mnie patrząc na mnie w taki sposób, że zaczynam się przed nim otwierać.

-Pan wie, że ja mam osiemnaście lat, prawda? -patrzę mu w oczy, a on twierdząco kiwa głową. Robię głęboki wdech. -To niech mi pan wytłumaczy, dlaczego mój pokój jest urządzony jak dla małej dziewczynki?- patrzył na mnie zaskoczony, nie rozumiał chyba, co mam na myśli.- Czy to normalne, że osiemnastolatka dostaje pokój, w którym jest pełno różu i króluje Hello Kitty?

-Hello co?-pyta zaskoczony. Śmieję się pod nosem.

-Hello Kitty, taki biały, słodziaśny kotek z różową kokardką. I jak ja mam się nie denerwować na Alexa? No jak? -powiedziałam zrezygnowana.

-Wiesz, na pewno musiała zajść jakaś pomyłka. Przecież Alex nie zrobiłby czegoś takiego specjalnie.- zapewnia mnie o niewinności swojego przyjaciela.

-Tsa, jasne-mówię pod nosem tak, by nie usłyszał. -zerka na zegarek i na jego twarzy pojawia się grymas niezadowolenia.

-Muszę już iść, bo za chwilę zaczyna się trening. -mówi, drapiąc się po brodzie.- Może chcesz iść ze mną na trening?- proponuje.

-No nie wiem.. -zaczynam, ale on mi przerywa.

-Spotkasz Karla. I Andreasa. -puszcza mi oko w tym momencie. On wie. Skąd? Alex..-Poznasz resztę drużyny. Będzie fajnie.- ulegam jego namowom.

-Dobrze, właściwie, to czemu nie. -mówię uśmiechając się blado do niego. Kierujemy się w stronę skoczni i po kilku minutach jesteśmy na terenie skoczni. -Idź do szatni, tam powinni być chłopcy, ja w tym czasie muszę iść coś załatwić. -wskazuje mi miejsce, do którego mam się udać, a sam gdzieś znika. Kieruję się we wskazanym kierunku, nie wiedząc właściwie po co tutaj idę.. Staję przed drzwiami i się zastanawiam, co zrobić. Pukam nieśmiało i naciskam klamkę. Gdy drzwi się już otworzyły stoję jak wryta, a przede mną w szatni siedzą sobie skoczkowie, z czego większość jest na samej bieliźnie i nikt nie zwraca na mnie uwagi. Chcę niezauważenie zamknąć drzwi i uciec jak najszybciej stamtąd, gdy nagle ktoś mnie łapie od tyłu. Odwracam głowę i widzę roześmianego szatyna, z uroczymi dołeczkami w policzkach, który podobnie jak reszta ma gołe górne partie ciała. Czuję, że na moich policzkach pojawił się rumieniec.

-Złapałem podglądaczkę- śmieje się szatyn, a oczy wszystkich skupiają się na mojej przerażonej twarzy.

-Anna!-krzyczy Karl i podbiega, żeby się przytulić. Reszta patrzy na nas pytająco.

-To jest Anna.- tłumaczy dobrze mi znany głos. -Od dziś będzie mieszkać u Karla.- dodaje, żeby wszyscy wiedzieli, skąd się wzięłam. Potem podchodzi do mnie, by również się przytulić.

-Tęskniłaś?- szepce mi do ucha, na co moje ciało drży. Sama już nie wiem czy jest to wywołane jego negliżem, czy tą bliskością. Odsuwa się ode mnie skrępowany, bo chłopaki dziwnie się na niego patrzą.

-Richard jestem- przedstawia mi się szatyn, który mnie przyłapał. Uśmiecha się do mnie tak słodko, że nogi pode mną miękną.

-Anna. -wypalam, gdy sobie przypominam, jak mam na imię. Słyszę chrząknięcie za mną i odwracam wzrok od szatyna. -To ten, nie będę wam przeszkadzać, wyjdę na zewnątrz, a wy będziecie mogli się na spokojnie ubrać. -wychodzę z szatni zanim którykolwiek zdążył się odezwać choćby słowem.

-Co, dali ci w kość? -koło mnie nagle znalazł się Schuster. Przygląda mi się uważnie, widząc rumieńce na mojej twarzy.

-Mógł pan ostrzec, że mam wejść do szatni pełnej półnagich facetów.- mówię z pretensją w głosie. On słysząc moje słowa zaczyna się śmiać. Patrzę na niego zdezorientowana.

-Więc to dlatego tak szybko uciekłaś. Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale każda fanka będąca na twoim miejscu za żadne skarby nie wyszłaby z tej szatni, dopóki oni by tam byli. Nie jesteś fanką, mam rację?- kiwam twierdząco głową.- Tak myślałem. -śmieje się. -Uważaj na Freitaga, bo nie jednej on już w głowie zawrócił.- puszcza mi oczko i po raz kolejny zostawia mnie samą. Po chwili z szatni wychodzi Karl.

-Widziałaś już swój nowy pokój? -pyta zmieszany. Wzdycham.

-Kogo mam za to zabić? Ciebie czy Alexa?- zaśmiał się na moje słowa.

-Dekoratorkę wnętrz.- wyszczerzył się do mnie. -Ale nie przejmuj się. Nie później jak pojutrze zjawi się ekipa i przemaluje ci ten pokój. W tym czasie będziesz mieszkała gdzieś indziej.-zaczął tajemniczo Karl, a jego twarz nagle posmutniała.

-Niby gdzie? W hotelu? -pytam zaskoczona, bo Alex nic mi nie mówił. Właściwie, to może nie pozwoliłam mu dojść do słowa.

-U mnie.-odzywa się nagle ktoś za plecami Karla. Patrzę na Karla błagalnym wzrokiem, ale wzrusza tylko bezradnie ramionami.

-A nie macie tutaj jakiegoś hotelu, ja nie wiem, mogę nawet spać na kanapie. -próbuję wybrnąć jakoś z tej sytuacji.

-Daj spokój, te kilka dni możesz spać u mnie. Ja nie gryzę. -szatyn posyła w moją stronę znaczący uśmiech. Nie wiem czemu, ale przed oczami stanęła mi wizja jego i mnie, w jednoznacznej sytuacji, w jego łóżku. Boże broń. Fuj, nie. Bleee.

-Całe szczęście, że nie będziesz musiała być sam na sam z nim w jednym mieszkaniu.- odzywa się nagle Andreas. Posyłam mu pytające spojrzenie. -Bo wiesz, ja mieszkam razem z Rysiem. -tłumaczy mi, a w jego oczach pojawia się pewien błysk.

-Jedno zasadnicze pytanie, dostanę własny pokój?- założyłam ręce na piersiach i z wyczekiwaniem wpatruję się w szatyna.

-To nie chcesz ze mną dzielić mojego małżeńskiego łoża?- zrobił smutną minę, na co Andreas posłał mu gniewne spojrzenie.

-Eeee, raczej nie. -mówię zdecydowanym tonem. Patrzę tym razem na Andreasa.

-A może chcesz spać ze mną? -tym razem ożywia się niebieskooki. Posyłam mu mrożące spojrzenie.- No co, już ze mną spałaś, tak tylko pytam. -poczułam, że się czerwienię. Świetnie Wellinger, poniżaj mnie przy innych mówiąc, że już z tobą spałam. Może jeszcze im powiedz, że jestem w ciąży z tobą..

-To już chyba wolałabym spać z Freitagiem.- mówię z satysfakcją, wiedząc, że się wścieknie na moje słowa.

-Dostaniesz własny pokój, zadowolona?- mówi blondyn z niezadowoleniem. Ubiegł Ryśka, który już chciał coś powiedzieć. Odzywa się jednak po chwili.

-Ale wiesz, moja propozycja jest cały czas aktualna. Mam małżeńskie łóżko. I wiesz. Nie będziesz się ze mną nudzić. -porusza znacząco brwiami.

-Freitag, może ty na ostudzenie twojego popędu zrobisz piętnaście okrążeń wokoło budynku, w czasie gdy pozostali będą się rozgrzewać. -Głos zabiera trener, który pojawił się znikąd. Chłopaki słysząc jego słowa, rozchodzą się pospiesznie i zaczynają rozgrzewkę.

-Dziękuję. -mówię do mężczyzny, który uśmiecha się do mnie.

-Nie ma sprawy. Tylko wiesz, radziłbym zamknąć drzwi na klucz, bo nigdy nie wiadomo co takiemu Freitagowi strzeli do głowy. -zaśmiałam się na jego słowa, ale on miał poważną minę.

-Pan nie żartuje?- zapytałam zaskoczona. Pokręcił przecząco głową. -Dobrze, że to tylko kilka dni. Swoją drogą będzie tam też Andreas. -powiedziałam dodając sobie otuchy.

-Na niego też radziłbym ci uważać. -stwierdził tajemniczo. Chciałam już zapytać dlaczego, ale zjawili się chłopcy i nie miał już dla mnie czasu. Przyglądam się treningowi, nie mogąc się doczekać, aż się skończy. Siedzę na trybunach i przypatruję się skoczkom, jak oddając swoje treningowe skoki. Rozpoznaję Karla, który mi kiwa po udanym skoku. Odmachuję mu, żałując, że nie wzięłam ze sobą aparatu. Po jakiejś godzinie czekania, trening w końcu się kończy. Siedzę na trybunach i czekam, aż przyjdzie po mnie Karl. Jestem przekonana, że tak zrobi, a nie chcę iść znowu do szatni.

-Szukałem cię.- mówi siadając obok mnie.

-I znalazłeś.-mówię lakonicznie. Cały czas mam do niego żal, że się nie pożegnał z Mają. -Rozmawiałeś może z Mają?-pytam, a on spuszcza wzrok.

-Bo wiesz.. -zaczyna- to nie jest takie łatwe. Bo ja jej może już nigdy nie zobaczę. Cholernie nie lubię pożegnań. -tłumaczy mi się.

-Ale kochasz ją? -pytam patrząc mu w oczy. Widzę w nich coś dziwnego. Jakby cierpienie.

-Sam już nie wiem. -mówi kierując swój wzrok na swoje buty.

-No ej. Co się dzieje?- próbuję go wesprzeć jakoś.

-Nic. Wszystko w porządku. -wiem, że kłamie. Szanuję jego zdanie.

-Wiesz, że musisz jej to powiedzieć? -patrzę mu prosto w oczy. -Musisz jej powiedzieć, że jej nie kochasz, bo ona będzie cierpieć. Przecież widzę, że cierpisz. Że jej nie kochasz. Musisz jej to wyznać, bo to jest niezdrowe. Rozumiesz? -pokiwał twierdząco głową. Przytuliłam go, by dodać mu otuchy. Gdy tak trwałam w jego objęciach czułam się dobrze. Biło od niego dziwne ciepło, którego nie potrafię określić. Po dłuższej chwili odsuwam się od niego.

-Powinniśmy już iść. Chłopaki czekają na ciebie. -mówi wstając i kierując się w stronę wyjścia. Idę za nim. Przed skocznią czekają na nas Richard i Andreas. Wsiadamy do czerwonego Audi Richarda i jedziemy do domu Alexa. Podróż nie trwa długo, po jakichś dziesięciu minutach jesteśmy pod domem. Wysiadamy razem z Karlem, w czasie, gdy Andi i Richard czekają w aucie.
-To zajmie tylko chwilkę. -mówię chłopakom i udaję się w stronę domu.
-Ona już wie o wszystkim. Przyszła tylko po walizkę.-mówi Karl w stronę Alexa, ja tymczasem udałam się do tego różowego okropieństwa, po moje rzeczy.
-Przepraszam, nie chciałem, żeby to tak wyszło.-Alex okazuje skruchę, gdy schodzę na dół z moją walizką.
-Jak się zjawi ta projektantka wnętrz, czy kogo ty do tego zatrudniasz, niech się ze mną skontaktuje. Bo na to różowe paskudztwo patrzeć nie mogę. -rzucam na odchodne i wychodzę z domu. Andi pomaga zapakować mi walizkę do bagażnika i jedziemy do mieszkania Richarda.
Jak się okazuje, Richie mieszka w bardzo ładnej dzielnicy na przedmieściach. Mieszkanie urządzone w nowoczesnym stylu. Od razu widać, że jest to mieszkanie faceta. Kolory ścian nie są jakoś idealnie dobrane, na podłodze jednak nie ma porozrzucanych skarpetek, a to się chwali. Duży, jasny salon z ogromną, czerwoną kanapą na środku i ogromnym telewizorem na ścianie znajduje się na lewo od wejścia.
-A to będzie twój pokój. -mówi Andi otwierając drzwi na prawo. Wchodzę do pomieszczenia, które jest stosunkowo małe, ściany pomalowane są na beżowo, a pod ścianą stoi łóżko. Pod oknem stoi biała komoda, a zaraz obok drzwi stoi biała szafa ubraniowa, w tym samym stylu co komoda. Pokój jest nawet przytulny. Nawet. Jedna rzecz mi tylko tu nie pasuje. Kilka poprawek i będzie znośnie.

Tylko kilka poprawek.

_________________________________________________

Witajcie kochane. 

Wybaczcie za ten rozdział, pisany na szybko.

(Tak Dosia, pisany na szybko, chociaż tyle czasu mi to zajęło..)

Taki mój prezent na walentynki dla was. 

Buziaki, przytulaski i wgle czego tam sobie chcecie. 

Cieszę się ogromnie, bo Michi wygrał kwalifikacje :D 

Awww.

Buziaki:***