10. "Nocne odwiedziny"

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!♫!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Haha. Musiałam.

Lawciu.

Moja najdroższa, najukochańsza, 

najmądrzejsza i najbardziej cierpliwa do mnie, 

moja koleżanko z ławki na matmie 

i na innych jakże interesujących przedmiotach,

typy historia i społeczeństwo.

Ten rozdział jest właśnie dla ciebie.

I wiesz ty jeszcze co?

Wszystkiego najlepszego misiaku!

Stara dupa z ciebie, no w końcu masz już 18 lat :D

No helołłł, możesz już legalnie pójść do monopolowego i poprosić o żubrówkę, czy żołądkową.

Życzę ci duuuuuuużo zdrowia, szczęścia, pieniędzy, uśmiechu na twarzy, liczenia delty,

wygrania w totka, jazdy na jednorożcu, lotu balonem, siódemki z niemca,

szalonej osiemnastkowej imprezy, którą będziesz miała dzięki naszemu towarzystwu,

miłości, jeszcze więcej szalonych <albo i nie szalonych przyjaciół> takich jak my

< a zwłaszcza ja,ale nie przesadzaj z ich ilością, bo będę zazdrosna>, życzę ci gorącego romansu z jakimś hiszpańskim przystojniakiem, więcej matematycznych songów śpiewanych przez Filipa,

by Kasia nie była już głodna, żebyś nie musiała nigdy słuchać mojego wycia pod prysznicem, 

albo bez prysznica też no i żeby moje rozdziały nie były dla ciebie za długie.

Właśnie tego wszystkiego Ci życzę kochana. 

Wiem, wiem. To cały czas za mało.

Ale ja ci po prostu chce życzyć wszystkiego najlepszego :*

Jeszcze raz 100 lat <3

A teraz zapraszam do czytania rozdziału,

który specjalnie dla solenizantki jest dziś krótki. :*

Specjalnie dla Ciebie.

______________________________________________________________________________

♫

„Wszyscy ucierpią, nikt nie wyjdzie z tego cało.”

Znalazł się i Karl. Wrócił do mieszkania późno. Był jakiś podenerwowany. Nic nie mówiąc poszedł do swojego pokoju. Nie zaprzątałam sobie nim dłużej głowy i wróciłam do oglądania filmu. Siedziałam przytulona do mamy i było mi tak dobrze. Czułam się przy niej bezpieczna. Wiedziałam,że przy niej nic mi nie grozi. Była moim aniołem stróżem. Nie wiem czy świadomie, czy też nie, ale bawiła się moimi włosami. Dla jednych nic nieznaczący gest. Dla mnie znaczył on bardzo dużo. Uwielbiałam, gdy spędzałyśmy razem czas. Ostatnio nie zdarzało się to zbyt często, a wszystko przez Alexa. Ciekawe jak często będą miały miejsce takie sytuacje już po ślubie. Nawet nie zauważyłam kiedy film się skończył. Wstałam z kanapy i poszłam do siebie. Wzięłam z pokoju piżamę i poszłam się umyć. Gdy już wyszłam z łazienki udałam się do mojego pokoju. Rzuciłam się na łóżko i próbowałam zasnąć. Bezskutecznie. Wierciłam się w łóżku przez długi czas, aż w końcu zrezygnowałam i wstałam z łóżka, by usiąść na parapecie. Wpatrywałam się w tętniące życiem miasto. Pomimo późnej godziny na ulicy dało się widzieć dużo ludzi. No tak. Sobota. Większość z nich albo wraca, albo dopiero się wybiera na imprezę. Przyglądałam im się z zaciekawieniem. Byli tacy beztroscy. Czasami chciałabym móc tak jak oni. Wyjść sobie z domu i się bawić. Szaleć przez całą noc, by wrócić do domu nad ranem i spać następnego dnia do południa. Chciałabym. Naprawdę. Bardzo bym chciała. Ale się boję. Nie chce zawieść mamy. Chcę być dobrą córką, nie chce by się o mnie niepotrzebnie martwiła. Tak właściwie, to czy ja jestem dobrą córką? Sama już nie wiem. Po ostatnim zdarzeniach chyba nie. Nic nie potrafię poradzić na to, że ja po prostu nie toleruję Alexa. Dobra. Jest jakiś progres. Mały ale jest. Ten progres jednak wcale nie znaczy, że od razu go będę nazywać ojcem. Póki co go akceptuję. Nie powinni oczekiwać więcej ode mnie. To wszystko, to dla mnie za wiele. Ja nie daję rady. Ta cała sytuacja mnie przerosła. Ja mam dopiero osiemnaście lat. Nagle usłyszałam, że ktoś nacisnął na klamkę i drzwi się uchylają. Zważając na późną godzinę, ten ktoś pewnie myślał, że śpię. Co więcej, pewnie właśnie tego oczekiwał. Po chwili do mojego pokoju wpakował się nie kto inny jak Karl. Stąpał cicho, nie chcąc mnie obudzić. Może miałam racje odnośnie jego osoby? Podgląda mnie jak śpię? Wiedziałam, że z nim jest coś nie tak.

-Czego tu szukasz? -zapytałam niezbyt przyjaznym głosem. Popatrzył na mnie zaskoczony. Na jego twarzy malował się wyraz zakłopotania. Przyłapałam go.

-Ja tylko... -zaczął, ale nie wiedział co ma powiedzieć.

-Chciałeś pewnie poszperać w moich rzeczach, co? -przełknął głośno ślinę. -Jeśli cię aż tak bardzo interesuje, to szafka z moją bielizną jest tam. -wskazałam pacem na jedną z szuflad. Chłopak popatrzył na mnie jak na idiotkę. No co do cholery? Jednak nie jest zboczeńcem? Skoro nie to, to co? Może złodziejem?

-Żartujesz sobie ze mnie? Niby na co mi twoja bielizna. -teraz to mi się zrobiło głupio. Poczułam, że płonę rumieńcem.

-Nie ważne. Zapomnij.-powiedziałam nieźle skrępowana. -A teraz słuchaj, po jaką cholerę przyłazisz do mojego pokoju o pierwszej w nocy?- myślał, że uda mu się zmienić temat.

-Ja przyszedłem bo chciałem z tobą porozmawiać. -kłamiesz Geiger. Kłamiesz, aż nos ci rośnie.

-O pierwszej w nocy? Nie pieprz Geiger. Gadaj co naprawdę tutaj robisz? -mój ton nie był już taki przyjazny. On coś ukrywał. Zaczynałam się bać tego chłopaka.

-Miałem nadzieję, że nie śpisz. Chciałem pogadać o tej twojej przyjaciółce. -zaczął niepewnie. Zastanawiał się czy połknę haczyk. Powiedzmy, że ci wierzę. Ale mam cię na oku koleś. Nie myśl sobie za dużo.

-Oh, tak? O Mai chciałeś porozmawiać? Co, oświadczyny planujesz, czy może podróż poślubną, że przychodzisz o tym gadać o takiej porze?- zaśmiałam się z własnych słów. Coraz bardziej nie pasowała mi ta cała sytuacja. Początkowo myślałam, że on jest normalny. Ale nie jest.

-Ja się po prostu zakochałem. Ale ona o tym nie wie. Nie wiem co mam ze sobą zrobić, nie chcę jej zranić, a wiem, że nie możemy być razem. Usycham z miłości do niej. -Oj Romeo. No to żeś pojechał. Nie no. Brawo. Gra aktorska na 5+. Szkoda tylko, że na mnie to nie działa.

-Czy ty na pewno mówisz o Mai? Ona gdy cię widzi, to palpitacji serca dostaje. I ciągle o tobie gadała, od czasu twojego wyjazdu. Musisz się z nią umówić. -rzuciłam dobrodusznie. No dobra. Mogę pomóc chłopakowi. Znajcie moją litość. Tylko czemu posmutniał na moje słowa? Teraz już nic nie rozumiem. Faceci no. Po co oni nam są potrzebni? Chyba tylko do odkręcania słoików. Jednak jak spojrzeć na to z perspektywy XXI wieku, to nawet do tego, nie są potrzebni. Technologia idzie do przodu. Świat się zmienia. Tylko ludzie zostają tacy sami.

Ale czy na pewno?

*****

Cholera. Prawie mnie przyłapała. Ja tak nie mogę. Nie potrafię. Muszę się w końcu sprzeciwić Alexowi. To jego robota, nie moja. I co z tego, że znów mi zagrozi wycofaniem się sponsorów. Ciągłe jego gadanie, że to wszystko co mam, to dzięki niemu. Wszyscy ci sponsorzy, powołanie do kadry. Tylko do cholery jasnej kto musi skakać na nartach? Ja czy on? No właśnie kurwa mać. Sponsorzy są, bo moje skoki są na wysokim poziomie. Bo są? Tym razem przegiął. Po cholerę kazał mi się zakradać do jej pokoju? Czy on naprawdę sądzi, że uda mi się tutaj znaleźć jakieś informacje? Przeszukał cały dom, poza tym pokojem i nic nie znalazł. Może tu po prostu nic nie ma. Może to wszystko jest gdzieś indziej i szuka w złym miejscu. A może Alex po prostu tym razem się pomylił. Jak dobrze, że łyknęła haczyk. Myśli, że kocham się w jej przyjaciółce. I dobrze. Niech tak uważa. Przecież wcale nie musi wiedzieć, że to w niej się zakochałem. Nie musi o tym wiedzieć? Prawda?

I kogo ty chcesz oszukać?

Ją?

Cały świat?

Czy samego siebie?

________________________________________________________________

Jest krótko. To nawet nie ma większego sensu. Wnosi niewiele do całego opowiadania.

Z drugiej jednak strony. Tak musi być i już.

Dziękuję wszystkim, którzy czytają.

Mam jednak prośbę, jeśli nie chcecie komentować (jest mi smutno, że tak mało komentarzy)

to zagłosujcie w ankiecie. U góry po prawej stronie. :) Chcę po prostu wiedzieć ilu was jest.

A teraz wszyscy razem, głośno i z sercem, gorące 100 lat dla naszej solenizantki:

100 lat, 100 lat, niech żyje, żyje nam!!

100 lat, 100 lat, nie żyje, żyje nam!

I jeszcze jeden i jeszcze raz!

A kto z nami nie wypije... 

ten pod stołem zaśnie ;)