9. "Nowe światło na sytuację"

 "Miłości nie ma, jest rozszerzona matma"

Dla Dosi i Mendy.

Kocham was. 

Głowa do góry misiaki.

Everything will be alright.

 *****

♫ 

-No to gdzie chcesz jechać?-zapytał po kilku minutach jazdy. Zerkał na mnie odrywając na chwile wzrok od jezdni. Uśmiechnęłam się.

-Na pewno nie do domu.- odparłam szczerze, na co on się zaśmiał. Chyba spodziewał się tej odpowiedzi, bo nie kierowaliśmy się wcale w kierunku mojego domu. Wręcz przeciwnie, kierowaliśmy się na przedmieścia. Karl przyspieszył nieznacznie, duży ruch na drodze uniemożliwiał mu rozwinięcie pełnej prędkości. W każdym bądź razie jazda była całkiem przyjemna. Nagle włączył radio i w aucie rozległy się kolejne takty piosenki Happy-Pharela Williamsa. Uwielbiam tą piosenkę. Moje ciało zaczęło podrygiwać w rytmie piosenki a na twarzy pojawił się od razu niewymuszony uśmiech. Karl zerknął na mnie przelotnie i cicho się zaśmiał. Wcale nie krępowała mnie jego obecność, czułam się przy nim swobodnie, był inny niż inni. Może dlatego, że był do mnie w jakimś stopniu podobny? Ku mojemu zaskoczeniu zaczął śpiewać refren piosenki.

-Because I'm happy- zaczął fałszować na cały głos. Nie mogłam się powstrzymać i parsknęłam śmiechem. Zapomniałam już o całej mojej złości na mamę, na Alexa i na cały świat.

-Jesteś niemożliwy. -starałam się, by mój głos brzmiał poważnie. -Nie mam pojęcia jak to możliwe, że jesteście z Alexem rodziną. Byli zupełnie do siebie nie podobni. A przecież jakieś tam geny dziedziczy się w rodzinie, co nie? No ale wracając do Karla i jego cudownego auta, które w taki wspaniały sposób sunęło po czarnej tafli asfaltu. Mówiłam już, że kocham to auto? Nie? To teraz to mówię. Oczywiście nie powiem mu tego.

-Tak. Jestem niemożliwy, ale za to mnie lubisz.-odparł z zaskakującą mnie pewnością siebie.

-A kto tu powiedział, że cię lubię? Nie za dużo sobie wyobrażasz przypadkiem?-spojrzałam na niego z pełną powagą, zakładając ręce na piersiach. On nagle wcisnął hamulec i auto się zatrzymało. Spojrzał na mnie wyczekująco.

-Wysiadaj!- rozkazał. Patrzyłam na niego zbita z tropu. Byliśmy na jakimś pustkowiu. Nawet nie wiem gdzie jestem. -No na co czekasz? -ponaglił mnie. Wkurzona odpięłam pas i wygramoliłam się z auta. Zdążyłam wziąć kulę i po chwili odjechał z piskiem opon.

-Cholera jasna, niech cie szlag trafi Geiger!- krzyknęłam za odjeżdżającym autem. Co ten chłopak sobie myśli? W co on sobie pogrywa? Zostawił mnie na jakimś pustkowiu? W dodatku z nogą w gipsie? Taa. Oni się na pewno chcą mnie pozbyć. Chcą mnie wyeliminować. Przecież jestem tylko problemem. No bo po co ja im? Będą beze mnie szczęśliwsi. Oh żegnaj okrutny świecie. Nie będę tęsknić. No dobra. Może troszkę. Odrobinkę. Za czekoladą będę tęsknić. I za tymi śmiesznymi pieskami w ubrankach. Nigdy nie ogarniałam po co ludzie je ubierają? No dobra, były słodkie, okej. Ale gdzie w tym sens? Albo gdzie jest sens w liczeniu delty na matematyce? Raczej nie ma sensu. Ewentualnie jest, ale ja go nie dostrzegam. Trudno. Zginę w nieświadomości. Nieświadomi śpią spokojniej? Coś mi się obiło o uszy. Nieistotne. Czy mi się zdaje, czy on tu wraca? No ma tupet chłopak, nie ma co. Zatrzymuje się obok mnie i uchyla szybę.

-To jak? Zastanowiłaś się czy mnie lubisz? -zapytał jak gdyby nigdy nic. Zaczęło się we mnie gotować. Chyba nie był świadomy mojego stanu emocjonalnego, bo uśmiech nie schodził mu z twarzy.

-Czy ty jesteś do jasnej cholery normalny? Nie, nie jesteś kurwa mać! Zostawiać mnie w jakiejś dziurze, nie wiadomo gdzie, z dala od świata?!! Geiger, weź ty się lecz! A teraz weź mnie zawieź do domu, bo mam cię już serdecznie dość. I nie. Nie lubię cię. Jasne? -wykrzyczałam mu to prosto w twarz. Uśmiech z jego twarzy gdzieś zniknął. Wsiadłam do auta z niemałymi problemami. Czemu sportowe auta muszą być takie niskie i niewygodne do wsiadania dla osób z nogą w gipsie. Czy nikt tu nie myśli o kalekach? Cholera Anna. Nie kompromituj się. Zachowujesz się jakbyś była niezrównoważona emocjonalnie. On jest po prostu facetem. Faceta nie zrozumiesz. Oni są z innej planety. Próbować zrozumieć faceta, to jak czytać instrukcję do pilota w języku chińskim. Wcale nie jest ci to do niczego potrzebne, a nawet jeśli się uprzesz, to ci się nie uda. Ba. Będziesz wiedział jeszcze mniej niż przedtem. Ot co. Faceta nie zrozumiesz..

Nim dotarliśmy do domu zaczęłam się śmiać. Tak po prostu. Z całej tej sytuacji. Karl popatrzył na mnie jak na wariatkę. A ja się nadal śmiałam. Jeszcze głośniej. Z całej tej popieprzonej sytuacji. Z mojego chorego życia. Kogo ja chce oszukać? Nikt mnie nie pyta o zdanie. Ja mam tylko posłusznie robić to, czego się ode mnie oczekuje. Mam być przykładną córką, którą będą mogli się chwalić.

-Dobrze cie czujesz?- zapytał zatroskany. Ha. Pewnie biedaczek myśli, że mam 'te' dni. A niech sobie myśli. Jego problem, nie mój.

-Tak. Wszystko jest dobrze. Naprawdę. Ja tylko sobie właśnie uświadomiłam, że straciłam kontrolę nad własnym życiem. Jestem tylko marionetką. Ale wiesz co, ty też nią jesteś. Nie jestem sama.- uśmiechnęłam się do niego szyderczo. -Ty siedzisz w tym bagnie razem ze mną.- śmiałam się żałośnie, chociaż w środku czułam ogromną pustkę. Czułam, że coś mnie rozwala od środka. W tym momencie miałam ochotę wybuchnąć płaczem. Nie mogę jednak sobie pozwolić na kolejne łzy w jego towarzystwie. Ja po prostu zwariowałam. To wszystko wokół mnie ty tylko wymysł mojej chorej wyobraźni. Zaraz zamknę oczy i to zniknie. Znów będę tylko ja i mama. I będziemy szczęśliwe, tak jak dawniej. Zamykam oczy. Skupiam się i otwieram je z nadzieją, że tego wszystkiego nie ma. Ale to jest prawdziwe, to nie są moje wymysły. Tak wygląda moje życie.

*****

Weszłam do domu i od razu skierowałam swoje kroki do swojego pokoju. Mamy na pewno nie ma, skoro miała coś ważniejszego na głowie, niż wybieranie sukni ślubnej. Kątem oka dostrzegłam Alexa siedzącego w salonie na kanapie. Oglądał jakiś program informacyjny o notowaniach giełdy. Mruknęłam tylko oschłe -Cześć- w jego stronę i skierowałam się do schodów. Byłam wykończona. Cieszyłam się, że zaczyna się weekend. W tym momencie miałam tylko ochotę na sen.

-Anna poczekaj. -usłyszałam za sobą jego głos. Po chwili znalazł się obok mnie. Coś go gryzło. Byłam o tym przekonana. Patrzyłam na niego wyczekująco. -Chciałem cię przeprosić. Nasza relacja źle się zaczęła. Wybacz mi moje zachowanie. Ja naprawdę kocham twoją matkę. Nie chcę by ona cierpiała przez to, że nie potrafimy się dogadać. Naprawdę chcę, żebyście obie były szczęśliwe. To co, między nami wszystko okej? -wyciągnął dłoń w moją stronę na znak zawarcia pokoju. Cóż mogę zrobić. Widzę, że mu zależy na mamie. Może to już czas, żeby zakopać topór wojenny.

-Tak. -podałam mu dłoń. -Ale nie będę cię nazywała ojcem, jasne?-uniósł lekko brwi i się zaśmiał.

-Ty się nigdy nie zmienisz.-uśmiechnął się do mnie. -Starczy, że będziesz mówiła do mnie Alex. Ja naprawdę nie chcę żadnych konfliktów między nami. -czułam, że jest ze mną szczery. -Przepraszam, że zepsułem wasze dzisiejsze plany, ale musieliśmy z Marią załatwić ważne papiery.

Do salonu sukni ślubnych wybierzecie się jutro z Karlem. -moja mina musiała wyrażać zdziwienie, bo zaraz wyjaśnił. -Nie martw się, Karl z wami pojedzie, bo ktoś musi robić za tragarza. -zaśmiał się.- Ja przecież nie mogę zobaczyć sukni przed ślubem, bo to przynosi pecha. A właśnie. Jak tam było w szkole? Chyba jesteś zmęczona, co? -przyglądał mi się uważnie.

-Dziękuję. W szkole wszystko dobrze. Trochę nas cisną, bo do końca roku już niedaleko. Masz rację, padam z nóg. Chyba się zdrzemnę. -na potwierdzenie moich słów ziewnęłam.

-Może najpierw coś zjesz, pewnie jesteś głodna. Twoja mama przygotowała dziś pomidorową.

-To chyba dobry pomysł. Pomidorową to ja zawsze i wszędzie. -zaśmiał się słysząc moje słowa. Skierowałam się do kuchni. Zatrzymałam się jednak po kilku krokach.-Alex? -spojrzał na mnie zaskoczony. -Przepraszam za wszystko. -uśmiechnął się do mnie i machnął ręką, na znak, że to wszystko jest już nieważne. Poszłam do kuchni i podgrzałam sobie zupę. Po chwili w domu pojawił się Karl. Zajrzał do kuchni i widząc mnie, usiadł przy stole.

-Pewnie jesteś głodny, co? -zapytałam go wyciągając dwa talerze z szafki.

-Jak wilk. -zaśmiał się. Napełniłam talerze zupą i postawiłam je na stole. Poszukałam łyżek i wzięliśmy się za jedzenie. Zupa była pyszna, jak zawsze. Do szczęścia nigdy nie było mi wiele potrzeba. Z reguły wystarczał talerz zupy pomidorowej. Tak jak teraz.

-Słyszałam, że wybierasz się z nami do salonu sukien ślubnych. -zagadałam w końcu do niego. Nie lubiłam jeść w ciszy obiadów ani kolacji. Śniadanie to co innego.

-Tsa. Alex mnie zmusił. Stwierdził, że musicie się godnie prezentować, cokolwiek to znaczy.

-Zaraz, jak to my? Kupujemy suknię dla mamy, nie dla mnie.-patrzyłam na niego zbita z tropu.

-Masz być druhną. Więc też musimy ci kupić sukienkę. Musisz się dobrze prezentować. Alex nasprasza dużo ważnych ludzi. Sama rozumiesz. Mi też się to nie uśmiecha. Nie lubię chodzić w garniaku. No i jeszcze muchę mi każą założyć. Ale jeśli ja to przeżyję, to ty też.-wyszczerzył się w moją stronę. Już to widzę. Wystroją mnie w jakąś landrynkowo-różową sukienkę i będę miała tak się przed wszystkimi tymi ludźmi paradować. Nie ma opcji. No way.

-Dobra. Ale żadnego różu. -zaśmiał się słysząc mój warunek. Nic nie powiedział, tylko pokiwał twierdząco głową. Najadłam się i poszłam do siebie. Położyłam się na łóżku i po kilku minutach byłam już w krainie Morfeusza.

*****

-Jak ci poszło? -zapytał mnie Alex. Cholera. Czy ten facet naprawdę jest ze mną spokrewniony? Może podmienili go w szpitalu po porodzie. Albo mnie. Niemożliwe, że mamy tych samych przodków. No bynajmniej częściowo.

-Nijak. -odparłem nieźle znudzony całą tą sytuacją. Jak mam się z nią niby zaprzyjaźnić? Przecież to jest niemożliwe. Ta dziewczyna jest niezrównoważona psychicznie. No dobra, przesadzam. Ale jest dziwna. Zagubiona. Chciałbym ją ochronić przed tym całym popieprzonym światem. Niestety nie potrafię.

-Co to znaczy nijak? Miałeś się do niej zbliżyć. Karl, czy ty nie rozumiesz, że to jest bardzo ważne?

Wiesz, że dopóki nie zdobędziemy jej pełnego zaufania, to wszystko się nie uda? -wiem. Cholera. Dobrze to wiem. Ale ja tak nie potrafię. Wbijać komuś nóż w plecy. Może i Alex tak potrafi ale nie ja. Nie chce być taki jak on. Po co ja się dałem w to wciągnąć.

-Po prostu ona nie chce dopuścić mnie bliżej. Jest bardzo nieufna. Rozumiesz? To, że udało ci się zamydlić oczy Mari, wcale nie znaczy, że i ona na to pójdzie. Ona nie jest głupia.- wpatrywał się we mnie tymi swoimi stalowymi oczami, które jak zawsze były chłodne. Myślał nad czymś. Nie spodobał mi się ten uśmieszek, który nagle pojawił się na jego twarzy.

-Skoro nie da się jej podejść z tej strony, spróbujemy z innej. -zaczął. Palcami drapał się po brodzie. Myślał nad czymś bardzo intensywnie. Jaka szkoda, że starał się tak bardzo tylko wtedy, jeśli chodziło o pieniądze. Biedna Anna, nie chcę żeby cierpiała. Z drugiej strony wiem, że będzie. I to przeze mnie. Czasami się tak bardzo nienawidzę. Karl. Jesteś zerem. -Co najlepiej odwróci jej uwagę ode mnie? To nastolatka. Starczy, że jakiś chłopak zawróci jej w głowie. I już nawet wiem kto. Musimy zadzwonić do twojego przyjaciela. -był zadowolony ze swojego planu. A mi on się tak cholernie nie podobał. Nie chciałem niszczyć nikomu życia. Ale co ja mogę? Ja jestem tylko pionkiem. Marionetką, którą kieruje Alex. Anna ma rację. Siedzę w tym bagnie razem z nią. Tylko ona jeszcze nie wie, że tylko ona utonie.

*****

-No pokaż się nam. -nalegała mama. Nie chciałam wyjść z tej cholernej przymierzalni w tym różowym czymś na sobie. Mówiłam, prosiłam żadnego różu, a tu co? Różowe coś z jakimiś falbankami. Wyglądam koszmarnie. Wychodzę z przymierzalni z miną cierpiętnicy. Usłyszałam zduszony chichot Karla.

-Wygląsz...-zaczeła mama.

-..koszmarnie. Wiem. -dokończyłam. -Mówiłam wam, żadnego różu! Co ja, lalka Barbie? -popatrzyłam na nich z wyrzutem. Ekspedientka zrobiła urażoną minę i poszła po kolejne sukienki.

Wróciłam do przymierzalni, by przymierzyć kolejną. Tym razem jakąś taką pomarańczowo-różową. Coś w ten deser. Trochę taka Calineczka. Zrezygnowana założyłam ją na siebie. Było odrobinę lepiej. Odrobinkę. Pokazałam się mamie i Karlowi.

-Wyglądasz uroczo.- uśmiechnął się zawadiacko. Miałam ochotę mu zdzielić. Jaka szkoda, że mi nie dali torebki do zestawu, bo bym z niej zrobiła użytek.

-Nie ma mowy. Nie moja bajka. -wróciłam do przymierzalni. Kolejna sukienka była śliczna. Bardzo w moim stylu. Miętowa, odważna. Podkreślająca moje atuty i ukrywająca mój nieszczęsny tyłek.

Założyłam na siebie to miętowe cudo i pokazałam się im po raz kolejny.

-Mi się podoba. -wypalił Karl. -Weź się obkręć. -wykonałam jego polecenie. -I jeszcze raz.

-Nie. Ta sukienka nie pasuje. Za mało strojna. -skrytykowała moja rodzicielka. Wróciłam do przymierzalni po kolejną. Tym razem w kolorze cytrynowym. Podobało mi się to, że nie eksponuje dekoltu. Ale z drugiej strony.. Taka trochę za bardzo cukierkowa jak na moje oko. Założyłam ją na siebie i po chwili znów stałam przed mamą i Karlem. Teraz już wiem jak się czują te biedne zwierzęta w zoo. Lustrowali mnie od góry do dołu. Karl zacmokał kilka razy.

-Wyglądasz pięknie. -stwierdziła mama.- Pięknie ci w tym kolorze.

-No czy ja wiem. Kolor ładny, fakt. Ale sukienka? Wygląda jak taki kopciuszek. Nie. To nie dla niej. Ma pani może coś w tym kolorze, ale inny fason? Mniej księżniczkową? -zwrócił się do ekspedientki. Ona gdzieś zniknęła i po chwili wróciła z inną suknią w tym samym kolorze. Ta była odważniejsza.Przepasana czarną kokardą w biodrach. Była elegancka, ale bez przesady. Doskonale na mnie leżała. Sukienka idealna. Ciekawe co mama i Karl powiedzą.

-No i tego właśnie szukaliśmy!-stwierdził Karl, gdy tylko mnie zobaczył. Zerknęłam na mamę. W jej oczach dostrzegłam łzy wzruszenia. Zdziwiło mnie to, ale okej. Wybaczę jej.

-Wyglądasz pięknie kochanie. -powiedziała. -Karl ma racje. To właśnie ta sukienka.- odetchnęłam z ulgą. Miałam już dość tych zakupów. Najpierw siedzenie i oglądanie mamy w trzydziestu sukniach, z których jednak ta pierwsza okazała się tą jedyną. I ja się pytam, po co oglądaliśmy te kolejne 29? Ja nie wiem. Jeśli ktoś wie niech odpowie mi teraz lub zamilknie na wieki. Dzięki Bogu, że chociaż jakoś będę wyglądać na tym całym ślubie. Naprawdę się bałam, że wystroją mnie w różowe coś, co przymierzałam jako pierwsze. Wróciłam przebieralni by się przebrać w moje ubrania. Podałam sukienkę ekspedientce, która ją zapakowała. Otworzyłam usta ze zdziwienia jak się okazało, że kosztowała pięćset euro. Mama bez słowa podała ekspedientce kartę i wpisała pin. Od kiedy moja mama bez najmniejszego problemu wydaje 500 euro na sukienkę. Może płaci pieniędzmi Alexa. Nie ważne. Ich sprawa. Nic mi do tego. Po zakupach poszliśmy jeszcze na lody. Ja zamówiłam oczywiście pistacjowe. Lody jak zawsze były pyszne. Warto było się męczyć tyle czasu na tych zakupach, chociażby tylko dla tych pysznych lodów.

Gdy wróciliśmy do domu było już późne popołudnie. Trochę czasu nam zeszło na tych zakupach. Rozsiadłam się w salonie na kanapie i oglądałam jakiś film. Mama dołączyła do mnie. Zdziwiło mnie to, że Alexa z nami nie było. Podobno pracował w pokoju u góry. Jakieś ważne dokumenty musiał przygotować na spotkanie biznesowe. Nie wnikam. Im mniej wiem, tym lepiej. Film okazał się całkiem fajny. Komedia. Śmiałam się razem z mamą z poczynań głównego bohatera. Nawet nie zauważyłam gdzie zniknął Karl. Byłam zbyt zajęta oglądaniem filmu z mamą. Ten wieczór był taki idealny. Pomału zaczynałam wierzyć, że jednak może nasze nowe życie nie będzie takie złe.

Gdybym tylko wiedziała..

*****

-Hej stary. Mam do ciebie sprawę. -rzuciłem do telefonu. Musiałem wyjść z domu, żeby nikt nie słyszał mojej rozmowy.-A raczej Alex ma sprawę.

-No słucham.-odparł zniecierpliwiony. Czy mi się zdaje, czy w czymś mu przeszkadzam? Jak kocha to poczeka. Tsa. Na pewno kocha.

-Jest taka jedna dziewczyna i.. -zacząłem niepewnie.

-Mam się nią zająć, tak?-zaśmiał się do słuchawki.

-Słuchaj Wellinger. Masz tylko odwrócić jej uwagę, jasne? Jeśli ją skrzywdzisz, to cię zabiję. Rozumiesz?-mój głos brzmiał groźnie. On się tylko znów zaśmiał.

-Nie mów mi, że coś do niej czujesz. Oh to złamie ci serce. I jej też. Dobra. To kiedy mam się nią zająć? -zapytał zniecierpliwiony. Ta rozmowa trwała zbyt długo.

-Później ustalimy szczegóły. Ale nie prędzej jak za miesiąc. -odpowiedziałem mu.

-Jeśli to wszystko, to ja już kończę. -znów to zniecierpliwienie w jego głosie. Młody, głupi, naiwny.

-To wszystko. Baw się dobrze. -rzuciłem do telefonu i się rozłączyłem.

Dlaczego życie zmusza nad do robienia rzeczy, których nie chcemy robić? Dlaczego muszę wbić jej nóż w plecy? Czy ona mało się już wycierpiała? Czy musi cierpieć jeszcze tyle? Geiger nie bądź mięczakiem. Mięczaki nie trafiają na szczyt. A ty właśnie się tam znajdziesz..

Już niedługo.

___________________________________________________________________

Przepraszam was za to coś powyżej. 

Wiem, jestem złą kobietą.  Zniszczyłam idealny wizerunek Karla. 

Wybaczycie mi to. Ja to wiem. 

Robaczki kochane moje.

Bardzo dziękuję za wszystkie miłe komentarze (jak będą nie miłe to też się będę cieszyć)

Jesteście kochani. Podziwiam was. Czytacie te brednie.

Ja na to patrzeć nie mogę.

Wybaczcie mi błędy i brak przecinków.

Wybaczcie, że Anna jest niezrównoważona psychicznie.

Nie ma ludzi idealnych.

Bądźcie zdrowi i kochajcie się. 

Życiowych mądrości ciąg dalszy. Specjalnie dla Ciebie :*

Kiss.

 Na koniec jeszcze cytat:

"Na­wet jeśli cza­sem trochę się skarżę - mówiło ser­ce - to tyl­ko dla­tego, że jes­tem ser­cem ludzkim, 
a one są właśnie ta­kie.
 Oba­wiają się sięgnąć po swo­je naj­wyższe marze­nia, po­nieważ wy­daje im się że nie są ich god­ne, 
al­bo że nig­dy im się to nie uda.
 My, ser­ca, umiera­my na samą myśl o miłościach, które prze­padły na zaw­sze, o chwi­lach, 
które mogły być piękne, a nie były, o skar­bach, które mogły być od­kry­te, 
ale po­zos­tają na zaw­sze niewi­doczne pod pias­kiem.
 Gdy tak się dzieje, zaw­sze na ko­niec cier­pi­my straszli­we męki."