11."Podejrzana rozmowa"

♥

Dla Emi. 

W końcu jestem twoim światełkiem w tunelu. 

No i dla wszystkich chorych.

Wszyscy chorzy łączmy się. 

*****

W nocy nie mogłam spać. Cały czas wierciłam się w pościeli, nie mogąc znaleźć wygodnej pozycji. Dręczyło mnie przeczucie, że gdy tylko zasnę, ktoś znowu tu przyjdzie. Jak to możliwe, że on się tak zwyczajnie wdarł do mojej oazy spokoju? Co jeśli ja najzwyczajniej w świecie przesadzam? Może on mówił prawdę, a ja jestem za bardzo podejrzliwa? Ja już nic nie wiem, niczego już nie jestem pewna. No może poza jednym. Nie ufam facetom. Pomogę Karlowi z Mają. Będę dobrą przyjaciółką, nawet jeśli dla mnie ta cała sytuacja jest chora. Miłość od pierwszego wejrzenia? Ci ludzie powariowali. Niech on ją tylko zrani, a zabiję gościa. Sama już nie wiem, dlaczego tym wszystkim tak bardzo się przejmuję. Powinnam się cieszyć, że za trzy dni w końcu zdejmą mi ten cholerny gips. Tak. Czas strasznie szybko leci. Za szybko. Niedługo skończy się semestr. Pierwszy raz w życiu nie chce, żeby się kończył. Nie chcę się przeprowadzać. Tutaj mi dobrze. Rozumiem mamę, znalazła swoją 'miłość'. Nie wiem jak można po zaledwie pół roku znajomości, twierdzić, że się kogoś kocha i wychodzić za niego za mąż. Nigdy nie zrozumiem tego uczucia. Najbardziej boli mnie to, że przez jej miłość, to właśnie ja najbardziej cierpię. Muszę zostawić tutaj wszystko to, co kocham. Maję, Josepha, Duke'a.. Berlin to miejsce, w którym się wychowałam. To właśnie tutaj, w tym domu straciłam mojego pierwszego zęba, to właśnie w tym domu wypłakiwałam się mamie, że koledzy ciągną mnie za warkocza. I to właśnie tu panikowałam, gdy dostałam pierwszej miesiączki. Wiele wspomnień łączy się z tym domem, z tym miastem. Nie chcę tego tak po prostu zostawić. Ten dom to więcej niż tylko budynek. To setki wspomnień, mnóstwo szczęśliwych chwil, jak i również tych smutnych. Spałam niespokojnie. Śniło mi się, że stoję na dachu jakiegoś wieżowca. I nie. Wcale nie byłam tam sama. Byłam tu z NIM. Dlaczego akurat on? Nie wiem. Stał za mną. Obejmował mnie w pasie. Staliśmy na skraju dachu. Jeden krok i byśmy spadli. Do ziemi było bardzo daleko. Zakręciło mi się w głowie. On jednak cały czas mnie trzymał. Jego uścisk był mocny. Jakby się bał, że zaraz mu się wyślizgnę z rąk. Nic nie mówił. Słyszałam tylko jego przyspieszony oddech. Coś było nie tak. Stresował się czymś. Wiatr rozwiewał moje rozpuszczone włosy na wszystkie strony. Smagał moje policzki zimnem, drżałam. Nagle jego uścisk zelżał. Odwróciłam twarz w jego stronę. Nasze spojrzenia spotkały się na sekundę. I właśnie wtedy poczułam mocne pchnięcie. Poleciałam do przodu. W ostatnim momencie chwycił mnie za rękę. Zwisałam z dachu wieżowca. Jedynym moim ratunkiem był ON. Ten sam, który przed chwilą mnie popchnął. Patrzyłam w jego oczy i widziałam w nich ból. Ból i rozdarcie.



-Anna ja przepraszam.-szeptał do mnie. Czułam, że moja dłoń wyślizguje się z jego. On cierpiał. Cierpiał z mojego powodu. Cierpiał, bo musi zadać ból właśnie mi. Próbował wciągnąć mnie z powrotem na dach. Było to bezcelowe, bo moja dłoń coraz bardziej się wyślizgała. W końcu nasze, jakże rozpaczliwe połączenie zostało przerwane. Widziałam łzy płynące z jego oczu. Były to łzy bezradności. Łzy bólu. Był on bezradny na zło tego świata. Był zrozpaczony, bo nie mógł już nic zrobić. Spadałam na dno. A on pozostał tam, na szczycie. On płakał. Ja się uśmiechałam. Choć przez chwilę leciałam. Przez chwilę byłam wolna. Króciutką chwilę. Później była już tylko ciemność. Nawet nie bolało. Tylko ciemność..

On na szczycie, ja na dnie..

*****

Obudziłam się zlana potem. Nie rozumiałam tego snu. Był to bardzo dziwny sen. Bardzo realny. Tylko dlaczego śnił mi się właśnie Karl? Chyba wariuję. Ja po prostu, najnormalniej w świecie oszalałam. Już nawet nic normalnego mi się nie śni. Wstałam z łóżka, zerknęłam na zegar. Wskazywał dopiero siódmą. Spałam zaledwie kilka godzin. Wcale się nie dziwie, że czuję się jak zoombie. Zwlokłam się z łóżka, poczłapałam do łazienki, by się trochę odświeżyć i zeszłam na dół. Nie spodziewałam się nikogo na dole o takiej porze, w niedzielny poranek. Jakie było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam Alexa stojącego w salonie, twarzą zwróconego do okna. Stał tak sobie w dżinsach i koszuli, rozmawiając z kimś przez telefon. Jego głos był przyciszony, jakby nie chciał, by ktokolwiek go usłyszał.


-Słuchaj, nic nie znalazłem. Musimy szukać gdzieś indziej. -mówił do telefonu. Pewnie rozmawia z kimś z firmy. Yh biznesmeni. Przeszłam po cichu kierując się w stronę kuchni. -Jak to mam szukać dokładniej? Co mam jej cały dom przetrząsnąć? Mówię ci, nic tutaj nie znajdziemy. Żadnych dowodów, dom jest czysty. -nagle stanęłam jak wryta. Co on właśnie powiedział? Jakich dowodów? Na co? Kim on do cholery jest. Nagle usłyszałam, że ktoś przekręca klucz w zamku. Alex odwrócił się i zobaczył mnie stojącą na środku salonu, wpatrującą się w drzwi. Miałam nadzieję, że to może mama. Jakże się zawiodłam, gdy do domu wszedł Karl. Kto mu dał klucze do cholery?! Przecież ci ludzie są jacyś podejrzani. Stałam cały czas w tym samym miejscu czując palący wzrok Alexa na moich plecach i zaskoczone spojrzenie Karla. Zerkałam co chwilę to na jednego, to na drugiego. Nie wiedziałam co zrobić. Chciałam uciec. Jak najdalej. Kim on był? Może to jakiś przestępca? Cholera go wie. Jedno jest pewne. On tutaj czegoś szuka. I wczorajsza wizyta Karla w moim pokoju, to wcale nie był przypadek.


-Ktoś ma ochotę na owsiankę? -wypaliłam pierwsze, co mi przyszło do głowy. Ruszyłam w stronę kuchni, omijając Karla i zostawiłam ich samych. Słyszałam jeszcze jakieś przytłumione głosy z salonu, ale były za ciche, bym cokolwiek usłyszała. Wyciągnęłam garnek z szafki i nalałam do niego mleka. Gdy mleko się już zagotowało, dodałam do niego cukru i wsypałam płatków owsianych. Po chwili obaj zjawili się w kuchni. Czekali na śniadanie. Typowi faceci, tylko czekają na gotowe. W pomieszczeniu panowała przejmująca cisza. Czułam się strasznie niezręcznie. Niewiele brakowało, a przypaliłabym owsiankę. Wyłączyłam kuchenkę i nałożyłam tą dziwną breję, którą ludzie zwą owsianką, do miseczek. Alex i Karl od razu wzięli się za jedzenie. Ja chwyciłam moją porcję i najzwyczajniej w świecie poszłam sobie do salonu. Nie zniosłabym  ani chwili dłużej w jednym pomieszczeniu z nimi dwoma. Coś mi tu nieźle śmierdziało. I bynajmniej nie był to zapach owsianki.

_________________________________________________________________

No hej robaczki moje kochane.

Dziękuję za wszystkie wasze komentarze, to bardzo miłe.

Wasze miłe słowa dają mi motywacje do pisania.

I wiecie co? Ten rozdział by się dziś nie pojawił, gdyby nie to,

że pod poprzednim rozdziałem było tyle komentarzy.

Nie wstydźcie się, komentujcie, możecie nawet rzucać mięsem, tak Kasiu, to było do ciebie. 

Wybaczcie mi, że tak krótko. To nie moja wina. Z pretensjami to ja zapraszam do moich braci, okienko obok xD

Przypominam o ankiecie. 

Kocham was. Buziak :*